วันวานยังขำอยู่ ...

เศร้าไปใย สรวลเสเฮฮาเข้าไว้ชีวิต

           ย้อนไปไกลเมื่อ 29 ปีก่อน ในจังหวัดที่อเหนือสุดของประเทศไทย ดินแดนที่อยู่ติดแม่น้ำโขงฝั่งซ้าย อ. เชียงของ วันศุกร์ ที่ 14 มกราคม 2526 มีเด็กหญิงคนหนึ่งได้ถือกำเนิดในวันนี้ "ด.ญ.ศุภลักษณ์ ไมตรี" ชื่อที่คุณอาเป็นคนตั้งให้ ส่วนชื่อเล่นที่ใครๆ ต่างก็เรียกนั้น มันเป็นชื่อที่แสนจะไฮโซ " หล้า" ชื่อที่ไม่มีใครตั้งให้ แต่เรียกด้วยความรัก และขี้เกียจตั้งชื่อเล่นของญาติพี่น้อง แม่เรียก "ลูกหล้า"  ข้างบ้านเรียก "คำหล้า" ส่วนเพื่อนสนิท เรียก ".....หล้า " ไม่ต้องบอกนะคะว่าอะไร เดาได้ ที่เรียกอย่างนั้นไม่ใช่อะไรเลยนอกจากก๋ากั๋น แสนซน ของตนเอง ตอนเด็กๆ ชอบเล่นแปลงร่างเป็นเซเลอร์มูน กับลูกพี่ลูกน้อง ซึ่งรับบทเป็น หน้ากากทักซิโด้พระเอกในท้องเรื่อง การละเล่นของเราได้ทำลายล้างสวนดอกกุหลาบของคุณลุงอันเป็นที่รักของเรา จนได้รับรางวัลสมน้ำหน้าคุณเป็นการโดนตีแบบไม่นับทั้งสองคน เพราะ ทักซิโด้ต้องคาบดอกกุหลาบตลอดเวลาในการรับบทบาท  ก็คิดดูนะคะว่าเล่นอย่างนี้ทุกวันแปลงร่างทุกวันกุหลาบทั้งสวนก็เอาไม่อยู่  ด้วยการเลี้ยงดูมาให้อยู่กับพี่น้องที่เป็นชายล้วน ดังนั้นกิจกรรมต่างๆ ก็ไม่พ้นกีฬาทำให้ข้าพเจ้าเล่นกีฬาเป็นหลายอย่าง เช่น แฮนด์บอล วอลเล่ย์บอล และ แบดมินตัน เล่นเป็นหลายอย่าง คำถามว่าเก่งสักอย่างหรือไม่? ตอบไม่เลย สนใจไม่ได้หมายความว่าต้องเก่งกาจนะคะ
        ตอนเด็กเรียนประถมเรียนมัธยมในโรงเรียนประจำอำเภอ ประถมก็อนุบาลเชียงของ มัธยมนี้ต้องคิดหนักเนื่องจากว่าเคยคิดจะไปสอบโรงเรียนประจำจังหวัดแต่มีอาจารย์ท่านหนึ่งเคยบอกไว้ว่า "หล้าเลือกเอานะว่า เราจะเป็นหัวหมา หรือ หางมังกร" แน่นอนคะ เราต้องเลือกเป็นหมา เอ้ย! ไม่ใช่ เลือกเป็นหัวหมาสิจะถูกต้องเลยเรียนที่โรงเรียนนี้เรื่อยมาอย่างมีความสุข อักษรย่อโรงเรียนนี้ให้เดานะคะ ว่าโรงเรียนชื่ออะไร นามว่า ช.ข.ว. คะทุกคนคิดเป็นเสียงเดียวในใจว่าจะรู้เรื่องกะแกมั้ย....มันมีความคับแค้นใจในการเรียกชื่อเต็ม ว่าอะไร เคยเข้าไปแข่งขันวิชาการที่โรงเรียนประจำจังหวัด เด็กๆในเมืองเรียกว่า ชาวเขาวิทยาคม แหม มันน่าด่าจริงไม่รู้ว่าเรียกตามอักษรย่อ หรือเรียกตามหน้าตา อยากตะโกนเบาๆ ว่าโรงเรียนเชียงของวิทยาคมนะเธอ.....ชาวเขาอะไรกันจะน่ารักขนาดนี้ 

ก้มหน้ารับกรรม

        ในระดับอุดมศึกษานี้คิดหนักเพราะไม่รู้จะไปทางไหน เรียนก็แสนจะเก่งกาจมีหลายคณะให้เลือก แต่เลือกแล้วไม่ติดนะคะ .....ดังนั้นมาลงเอยที่ คณะศึกษาศาสตร์ สาขาการสอนคณิตศาสตร์ ม.บูรพา เรียนอยู่ 4 ปี มีเพื่อนเป็นหมอนกับผ้าห่มที่ห้อง  ว่างจากเรียนก็นอน ไปหอสมุด ก็ไปหาที่เย็นๆนอน เลยเหลือเพื่อนไม่กี่คน ข้าพเจ้าถือคติที่ว่า Less is more มีน้อยแต่จริงใจก็พอ  สำเร็จการศึกาษมาได้สัก 3 เดือนก็ได้งานเป็นครู ที่สาธิต"พิบูลบำเพ็ญ"ม.บูรพา สอนคณิตศาสตร์ประถม ตั้งแต่ ป.3 - ป.6 รบราฆ่าฟันกับเด็กน้อยมาก็เกือบๆ 5 ปี  คิดไปคิดมามีแต่เรืองอดีต นี้เราแก่ไปแล้วสินะ ว่าแต่เรื่องของวันวานเล่ายังไงก็ยังขำอยู่.....>_<