แต่ในหลายๆวันที่เราแย่.....ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาแต่ไกล รับสาย "แม่" แค่เห็นชื่อน้ำตาก็ไหลแล้ว กลั้นใจพูดกับแม่โดยปกปิดความเครียดทั้งหลายไว้ไม่บอกแม่ พยายามร่าเริงแต่เหมือนแม่รู้ว่าเราแย่ ทั้งๆที่ไม่ได้บอกอะไร แม่ถามทานข้าวยัง เราบอกแม่ว่ากินมาม่าอยู่หนะแม่ แม่ก็ไม่พูดอะไร วางสายไป
อีกวัน แม่โทรมาอีก พร้อมกับคำถามว่า เมื่อวานทานมาม่าอ่ะ ไม่มีเงินไปกินข้าวเหรอเลยกินแต่มาม่า ไม่มีเงินบอกสิ แม่โอนให้มั้ย ? จบประโยคนั้น กลั้นน้ำตาไม่อยู่เลย บอกแม่ไปว่ามีเงินแต่หนูไม่มีแรงไปกินอะไร มันเหนื่อย แค่อยากกินไรคนเดียวเท่านั้นเอง.......ที่สุดเลยนะคำว่าแม่ แม่เก็บรายละเอียดทุกอย่าง แล้วใส่ใจทุกอย่าง........วันนั้นกินข้าวไม่ลงเลยนั่งคิดที่แม่พูดกับเรา แม่ยิ่งใหญ่ในใจลูกเสมอ ไม่เบื่อเลยจะบอกรักแม่ทุกครั้ง.......^___^
สุดท้าย.......บ่นมากพอแล้ว พอก่อนไปทำงานก่อน แล้วจะกลับมาเขียนใหม่ นานเจอกันทีเขียนยาวหน่อย 5555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น